Ik vertrek

Geplaatst op: 24/09/21

Ik zei nog zo tegen Marcel toen we ons eilandavontuur startten: “Ze moeten ff een paar camera’s laten meedraaien.” Echt, John de Mol had ons handenwrijvend, met dollartekens in zijn ogen, gadegeslagen. Je had ons moeten zien in die storm, onze tuindersvlet (voor de kenners: een lage, platte schuit) <em>overloaded</em> met houten platen, balken, Ikea-dozen en tuinstoelen. Ik dacht nog: als we een grote golf binnenkrijgen en gaan zinken, eerst die donzen winterjas uit. Of die keer dat we binnen afgepeigerd een koffietje zaten te drinken, de deur lekker open. Komen er ineens twee eenden binnenwandelen. We hebben ze Sjonnie en Anita genoemd en sindsdien komen ze steevast aan het einde van de middag iets lekkers halen. Anita altijd nét even een tandje brutaler dan haar eega. En dan deze. We zouden lekker een weekendje klussen, en nog voordat we in Vinkeveen aankwamen stak er een forse storm op. Windkracht 7, 8. De boot deed het goed, de bouwsels die we her en der op de eilanden zagen iets minder. Gescheurde tenten, weggewaaide schuttingen, een verdronken barbecue en een aan flarden gescheurde partytent. Oeps. Gelukkig stond ons huisje er nog. Vast dankzij de spanbanden die Marcel in het vroege voorjaar had bevestigd, tot groot ongenoegen van mij want ja die lelijke dingen waar je ook nog onhandig onderdoor moest manoevreren, maar tóch hè. Het stond er nog allemaal. Ooit met stevige wind op een eiland geweest? Je weet niet wat je meemaakt, want het hele eiland deint mee op de golven. Een bizarre ervaring!

Maargoed, er draaiden geen camera’s mee, we zitten niet in een TV-programma à la Ik Vertrek, ons leven is gewoon de realiteit: we hebben een eiland en maken elke dag wel iets bijzonders mee. Het blijft een kwestie van flexibel zijn, in oplossingen kunnen denken, niet om elk wissewasje ruzie maken (schiet je niets mee op) en vooral lachen als het hele eiland ondergepoept is door de ganzen, de klusser afbelt omdat het motregent, de motor van de boot het begeeft en je vier weken op een nieuwe moet wachten, die ene kaars heeft gewalmd in huisje waardoor alles, maar dan ook alles onder zwarte vlekken zit (tot aan de wc bril en de binnenkant van het Ikea-kastje aan toe) en je ‘s nachts in mei met drie dekens moet slapen omdat het zo koud is.

Maar wij hebben een eiland. En we zijn er blij mee joh. Dat heeft onze eigen camera alláng vastgelegd.