Marc-Marie

Geplaatst op: 23/08/22

We hadden Anita al een tijdje niet gezien. En dat was jammer, want we moesten steeds onze gasten teleurstellen die vaak direct bij aankomst vroegen naar Sjonnie & Anita. Nee, we hadden ook geen idee waar ze was. Ja, ze zou vast weer eens terugkomen toch? Ze wist immers waar ze het lekkerste voer van Vinkeveen moest halen, nadat we het brood hadden afgezworen en een grote voorraadbak eendenvoer hadden gekocht.

Tot die heuglijke dag in juni. Kijk! Daar was Anita! En kijk dan, met vier kleine eendjes in haar kielzog! Sjonnie zwom er op gepaste afstand achteraan. Het was duidelijk. Anita kwam trots haar kuikens showen. We gaven ze eendenvoer, complimenteerden Anita met haar mooie baby’s en noemden ze Roderick, Diederick, Marie-Claire en Anne-Fleur. Dat hadden die Sjon en Aniet toch niet slecht gedaan.

Maar een dag later waren er nog maar drie. Dode Rick had de Vinkeveense gevaren kennelijk niet overleefd. We waren verdrietig, waren extra lief voor Anita en pakten het leven verder op.

Een weekje later kwam Anita weer langs scharrelen. Maar waar waren de kuikens? We zagen er maar twee. Ook Anne-Fleur was verdwenen. Ai, ai. Het leven van een eend ging duidelijk niet over rozen.

Je voelt ‘m al aankomen. Ook Diederick werd gegrepen door een grote snoek, roofvogel of iets anders. We hadden echt het gevoel dat Anita heel verdrietig was. Gelukkig had ze Marie-Claire nog om voor te leven! En dat deed ze met volle overtuiging.

Marie-Claire bleek een sterke. Ze groeide en groeide. Hobbelde steevast achter haar moeder aan, terwijl vader Sjonnie op een afstandje toekeek. Aniet hield haar meiske goed in de gaten. Begon ons te pikken als we Marie-Claire van te dichtbij eten wilde geven, maar stond stukje bij beetje steeds meer toe. Marie-Claire mocht op een gegeven moment zelfs bij ons op schoot. Ze groeide als kool.

Totdat… hé, wacht. Marie-Claire bleek gewoon een woerd in wording! Kijk dan, dat was toch helemaal geen vrouwtje meer! Marie Claire had duidelijk een jongenskoppie, was donker en werd steeds meer een volwassen mannetjeseend.

We hebben Marie-Claire – heel woke – Marc-Marie genoemd. Kan ‘ie nog alle kanten op. En Anita? Zo trots als een pauw is ze op haar kanjer, die inmiddels groter is dan zijzelf.