Code rood

Geplaatst op: 23/02/22

Houten platen: check. Glaswol: check. Balkjes en schroeven: ook check. Marcel was er klaar voor, de cabin moest geïsoleerd worden dus de materialen waren in huis gehaald. Ready for some action, die vrijdag ergens halverwege februari 2022 moest het gebeuren. Even een paar platen tegen het huisje aanschroeven, wat kon er misgaan? Nou, een heleboel, zo vreesde ik. Er kwam harde wind aan, zo werd er voorspeld. Konden die platen niet even wachten? Welnee, vond Marcel. Een storm in een glas water, dat was het. Maar die donderdagavond 17 februari werd er code oranje voorspeld in het land, in de kustprovincies zelfs code rood. En met zo’n eilandje op de kop voelt het toch een beetje alsof we aan zee wonen, dus ik rekende op code donkerrood daar op de plassen. Niet zo’n beste timing voor het isoleren van het huisje, leek me. Marcel was niet te stoppen. Hij ging toch echt naar het eiland, samen met zijn klusmaatje. Maar hij beloofde om 14.00 uur thuis te zijn, want vanaf dat moment zou de storm echt opsteken. Stipt om 14.00 uur was hij weer thuis. Had de materialen veilig in het huisje opgeborgen en extra spanbanden over het huisje bevestigd. Je wist nooit, zei hij. Maar het viel alles mee met de wind op de plassen, zo vertelde hij.

Nog geen twee uur later ontvingen we de eerste filmpjes van de overbuurman, die als laatste der mohikanen de wacht wilde houden op de plassen. Hij filmde het water tussen zijn en ons eiland, het leek de Noordzee wel. Hoge golfen, een snoeiharde wind die razendsnel was komen opzetten. Er dreef een klein losgeslagen roeibootje voorbij, gevolgd door een ponton. Daar, een surfplank. De drielingstorm Dudley, Eunice en Franklin was flink aan het huishouden en ging de geschiedenisboeken in als de zwaarste storm van de afgelopen vijftig jaar. Op het filmpje van de buurman zagen we nog geen schade aan ons eigen eiland, dus we duimden op een goede afloop.

De volgende dag begonnen de appjes van de verschillende Vinkeveen-groepen al vroeg. Verdwenen sup-boards, aangespoelde daken van huisjes – kwetsbaar als ze zijn in de klassieke chaletbouw. Omgevallen bomen op het dak van de buren, half gezonken bootjes. Het was inmiddels een rustige winterdag, de storm was gaan liggen, en we pakten de boot om ons eiland te inspecteren. Onderweg troffen we een ravage aan op de plassen. Het leek oorlogsgebied. Huisjes zonder dak, compleet ingestorte chalets. Een barbecue, balancerend op de rand van de steiger boven het water. Een reusachtige opblaasflamingo ergens hoog in de bomen, een drijvend dak van een eens zo prachtig huisje. We werden verdrietig van deze trieste aanblik.

Eenmaal bij ons eiland haalden we opgelucht adem. De els, trotse boom in het midden van het eiland, stond nog fier overeind. Zelfs de berk had de storm doorstaan. De barbecue stond keurig in het hoekje van het terras, fijn in de luwte. En de spanbanden? Die hadden de complete cabin op z’n plek gehouden. Stormproof Island Life, maar we gaan geen herfst en winter meer in zonder de boel eerst aan alle kanten vast te hebben gezet met spanbanden.